La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 23

• Предыдущая
• 23/31
• Следующая

"Kial peti lin, kiam ni scias ke li rifuzosf" demandis Pon.

"Nu, ni devas gentile agi, negrave kion alian ni faros," klarigis la Birdotimigilo. "Estus tre malgentile konkeri Regon sen deca antauaverto."

Ili trovis ke estas malfacile skribi mesagon sen papero, plumo kaj inko, kiuj ne estis haveblaj; do ili decidis sendi Ponon kiel mesagiston, kun instrukcio peti la Regon, gentile sed firme, cedi.

Pon ne fervoris esti la mesagisto. Efektive, li sugestis ke eble la tasko montrigos dangera. Sed la Birdotimigilo nun estis la agnoskata cefo de la Armeo de Konkero, kaj li rifuzis atenti rifuzon. Do Pon ekiris al la kastelo de la Rego, kaj la aliaj akompanis lin gis lia kabano, kie ili decidis atendi la revenon de la knabo de 1 gardenisto.

Mi kredas ke al Pon mankis fido al la sageco de la pajlulo car li konis la Birdotimigilon nur tre mallonge. Estis facile diri: "Ni konkeros Regon Kru-el," sed kiam Pon proksimigis al la granda kastelo li komencis dubi ke pajloplenigita homo, knabino, akrido kaj frostakora Princino povos fari tion. Kaj rilate al li mem, lin neniam antaue trafis la ideo defii la Regon.

Tial la knabo de 1 gardenisto ne estis tre kuraga kiam li eniris la kastelon kaj trairis al la enfermita korto kie la Rego guste tiam sidis, cirkauate de siaj favorataj korteganoj. Aneniu malebligis la eniron de Pon, car li estis konata kiel la knabo de la gardenisto, sed kiam la Rego vidis lin li komencis feroce sulki la frunton. Li kredis Ponon respondeca pri la multaj problemoj rilate al Princino Gloria, kiu post la frostigo de sia koro eskapis al iu nekonata loko, anstatau reveni al la kastelo por edzigi Gugli-Gun kiel anticipite. Do la Rego nudigis siajn dentojn kolere dum li demandis:

"Kien vi metis Princinon Glorian?"

"Nenie, via Mosto! Mi nenien metis sin," respondis

Pon per febla voco. "Si ne plu amas min kaj ec rifuzas paroli al mi."

"Do kial vi estas ci tie, friponof" mugis la Rego.

Pon rigardis unudireken kaj alidirekten, sed vidis nenian metodon eskapi; do li ekkuragigis sin.

"Mi venis voki vian Moston cedi."

"Kion!" kriis la Rego. "Cedif Cedi al kiuf"

La koro de Pon descendis al liaj botoj.

“Al la Birdotimigilo," li respondis.

Kelkaj el la korteganoj komencis ridi, sed Rego Kru-el multe cagrenigis. Li eksaltis kaj komencis batadi povran Ponon per la ora bastono kiun li portis. Apon kriegis kaj forkurus se du el la soldatoj ne tenus lin gis lia Mosto lacigis pro punado al la knabo. Apost tio ili lasis lin kaj li foriris de la kastelo kaj reiris lau la vojo, plorante ciupase car lia korpo estis tiel doloroplena.

"Nu," diris la Birdotimigilo, "cu la Rego cedisf"

"Ne; sed li fortege batadis min!" ploris povra Pon.

Trot vere kompatis Ponon, sed sajne la angoro de sia amanto tute ne tusis Glorian. La akrido saltis sur sultron de la Birdotimigilo kaj demandis al li kion li sekve faros.

"Konkeros," estis la respondo. "Sed mi iros sola, cifoje, car batado tute ne povas dolorigi min; nek lancoj — nek glavoj — nek sagoj."

"Kialf" demandis Trot.

"Car mi ne havas nervojn, malsimile al vi la vianduloj. Ec akridoj havas nervojn, sed ne pajlo; do negrave kion ili faros — escepte de unu ebleco — ili ne povos damagi min. Tial mi anticipas facile konkeri Regon Kru-el."

"Kiu estas tiu unusola esceptof" demandis Trot.

"Ili neniam elpensos gin, do ne gravas. Kaj nun, bonvolu pardoni mian foreston dum kelka tempo dum mi iros al la kastelo kaj konkeros."

"Vi ne havas armilojn," Pon memorigis lin.

"Estas vere," diris la Birdotimigilo. "Sed se mi portus armilojn mi eble damagus iun — eble grave — kaj tio malfelicigus min. Ami nur prunteprenos tiun rajdvipon, kiun mi vidas en la angulo de via kabano, se ne malplacos al vi. Ane estas tute konvene marsadi portante rajdvipon, sed mi opinias ke vi pardonos la malkongruecon."

Pon transdonis al li la vipon kaj la Birdotimigilo riverencis al la tuta grupo kaj foriris el la kabano, marsante senhaste survoje al la kastelo de la Rego.

Nun mi devas informi vin pri kio okazis al Buton-Brilo post lia forvago dum la mateno kaj perdigo. Tiu knabeto, kiel eble vi jam trovis, estis preskau tiel sennerva kiel la Birdotimigilo. Anenio multe mirigis lin; nenio cagrenis lin au malfelicigis lin. Bonan fortunon au misfortunon li akceptis trankvile ridetante, li neniam plendis, negrave kio okazis. Aparte pro tio Buton-Brilo estis amata de ciu kiu konis lin — kaj eble tial li tiel ofte trafis embarasojn, au trovis sin perdiginta.

Hodiau, dum li vagis tien kaj tien, trans montetojn kaj valetojn, li sentis la mankon de Trot kaj Kap'tano Vilcjo, kiujn li multe amis, tamen li ne estis malfelica. La birdoj kantadis gaje kaj la sovagaj floroj estis belaj kaj la venteto odoris kiel nove falcita fojno.

"La sola mavajo en ci tiu lando estas gia Rego," li pensis; "sed la lando ne kulpas pri tio."

Kojoto etendis sian rondan kapon el amaseto da tero kaj rigardis la knabon per brilaj okuloj.

"Bonvolu marsi cirkau mian domon," gi diris, "kaj tiel vi ne damagos gin nek genos la bebojn."

"Bone," respondis Buton-Brilo, kaj li atentis ne pasi sur la amaseton. Li plumarsis, gaje fajfante, gis kverelema voco kriis:

"Ho cesu! Bonvolu cesigi tiun bruon. Genas miajn nervojn."

Buton-Brilo vidis oldan grizan strigon sidanta en la forko de arbo, kaj li respondis ridetante: "Bone, olda Genemulo," kaj li cesis fajfi gis li estis tro distance de la strigo por esti audebla. Cirkau la tagmezo li atingis domon de agristo kie logis maljuna paro. Ili donis al li bonan mangon, sed la viro estis surda kaj la virino estis muta, tiel ke ili ne povis respondi demandojn por gvidi lin lau la vojo al la domo de Pon. Kiam li foriris de ili li restis tiom perdiginta kiom antaue.

Li vizitis ciun arbareton kiun li vidis el for, car li memoris ke la kastelo de la Rego estas proksima al arbareto kaj ke la kabano de Pon estas proksima al la kastelo de la Rego; sed ciam liaj esperoj fiaskis. Fine, trapasinte unu el tiuj arbaretoj, li venis en malferman spacon kaj trovis sin vizag-al-vizage kun la Orko.

"Saluton!" diris Buton-Brilo. "El kie vi venisf"

"El Orklando," estis la respondo. "Mi trovis mian propran landon, fine, kaj gi ja ne estas tre distance de ci tie. Ami estus reveninta al vi pli frue, por trovi kiel vi sukcesas, se miaj familio kaj amikoj ne bonvenigus min tiel rege ke grandan festenon ili okazigis honore al mi. Do mi ja ne povis foriri denove el Orklando gis la fino de la ekscitigo."

"Cu vi povos denove trovi la vojon hejmenf" demandis la knabo.

"Jes, facile; car nun mi scias precize kie gi estas. Sed kie estas Trot kaj Kap'tano Vilcjof"

Buton-Brilo rakontis al la Orko iliajn aventurojn post kiam gi forlasis ilin en Omenlando, li parolis pri la timo de Trot ke la Rego faris ion fian al Kap'tano Vilcjo, kaj pri la amo de Pon al Gloria, kaj pri la forpelo de Trot kaj Buton-Brilo el la kastelo de la Rego. La knabo ne povis pli informi, sed tio suficis por maltrankviligi la Orkon pri la sekureco de liaj amikoj.

"Ni devos tuj iri al ili, car eble ili bezonas nin," li diris.

"Mi ne scias kien iri," konfesis Buton-Brilo. "Mi perdigis."

"Nu, mi povas reporti vin al la kabano de la knabo de 1 gardenisto," promesis la Orko, "car kiam mi flugas alte en la aero mi povas malsupren rigardi kaj facile vidi la kastelon de la Rego. Tiel mi ekvidis vin guste kiam vi eniris la arbareton; do mi suben flugis kaj atendis vian eliron."

"Kiel vi povos porti minf" demandis la knabo.

"Vi devos cirkaukruri miajn sultrojn kaj meti viajn brakojn cirkau mian kolon. Cu vi kredas ke vi povos eviti falonf"

"Mi provos," diris Buton-Brilo. Do la Orko kaurigis kaj la knabo sidigis kaj firme tenis. La vosto de la maldikulo komencis kirliri kaj supren ili iris, alte supren super ciuj arbosuproj.

• Предыдущая
• 23/31
• Следующая