La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 5

• Предыдущая
• 5/31
• Следующая

"Se mi komencos fali, do bonan nokton kaj felicajn songojn," diris Kap'tano Vilcjo.

"Cu pretaf" demandis la Orko.

"Startu la zumvoston," diris Kap'tano Vilcjo, dum en lia voco estis tremo. Sed la Orko forflugis tiel glate ke la maljunulo tute ne ec sanceligetis dum li sidis.

Trot rigardis la lumon de la kandelo de Kap'tano

Vilcjo gis gi malaperis pro la distanco. Al si ne placis resti sola sur tiu dangera breto, kun lago da nigra akvo centojn da metroj sub si; sed si estis brava knabineto kaj atendis pacience la revenon de la Orko. Gi okazis ec pli frue ol si anticipis kaj la ulo diris al si:

"Via amiko estas sekura en la tunelo. Anun, do, surdorsigu kaj mi portos vin al li tujrapide."

Mi ne certas kiom da knabinetoj volus fari tiun teruran rajdon tra la giganta nigra kaverno sur la dorso de maldika Orko. Al Trot mem gi ne multe placis, sed simple estis farende do si faris laueble kurage. Sia koro batis rapide kaj si estis tiom nervoza ke si apenau povis teni la kandelon per siaj fingroj dum la Orko rapidis tra la mallumo.

Sajnis longa veturo al si, sed efektive la Orko trairis la distancon dum mirinde mallonga tempodauro kaj baldau Trot staris sekure apud Kap'tano Vilcjo sur la ebena planko de granda arkhava tunelo. La velisto multe gojis resaluti sian malgrandan kamaradon kaj ambau dankemis al la Orko pro lia helpo.

"Mi ne scias kien iras tiu tunelo," komentis Kap'tano Vilcjo, "sed nepre gi aspektas pli favora ol tiu alia truo tra kiu ni rampis."

"Kiam la Orko estos ripozinta," diris Trot, "ni plu marsos kaj trovos kio okazos."

"Ripozinta!" kriis la Orko, malestime kiel permesis lia voco. "Tiu flugeto tute ne lacigis min. Ami kutimas flugi dum pluraj tagoj tute senhalte."

"Do ni pluiru," proponis Kap'tano Vilcjo. Li ankorau tenis en sia mano unu brulantan kandelon, do Trot blovestingis la alian flamon kaj metis sian kandelon en la grandan poson de la velisto. Si sciis ke estas nesage samtempe bruligi du kandelojn.

La tunelo estis rekta kaj plata kaj tre facile tramarsata, do ili bone progresis. Trot konjektis ke la tunelo komencigis eble tri kilometrojn for de la kaverno kien ilin jetis la kirlakvo, sed nun estis neeble taksi kiom da kilometroj ili iris, car ili marsis senhalte dum horoj post horoj sen ia sango en la cirkauajoj.

Fine Kap'tano Vilcjo haltis por ripozi.

"Ci tiu tunelo ci estas iom stranga, mi certas," li deklaris, skuante sian kapon malgoje. "Jam tri pliaj kandeloj forbrulis, kaj ankorau restas al ni nur tri; tamen la tunelo estas sama kiel kiam ni komencis. Kaj kiom longe gi restos tia, neniu scias."

"Cu ni ne povus marsi sen lumof" demandis Trot. "La vojo sajnas sufice sekura."

"Guste nun," estis la respondo, "sed ni ne povas scii kiam ni atingos novan abismon, au ion egale dangeran. Tiuokaze ni mortus antau ol ekscii."

"Eble mi antaueniru," proponis la Orko. "Min ne timigas falo, sciu, kaj se io okazos mi vokos por averti vin."

"Bona ideo," deklaris Trot, kaj ankau Kap'tano Vilcjo akordis. Do la Orko ekiris rekte antauen, en la plena mallumo, kaj man-en-mane la duo sekvis lin.

Kiam ili vere tre longe estis marsintaj tiel la Orko haltis kaj postulis mangajojn. Kap'tano Vilcjo ne jam menciis mangajojn car restas tiom malmulta — nur tri biskvitoj kaj peco de fromago granda kiel du liaj fingroj — sed li donis al la Orko duonon de biskvito, gemante dum li faris tion. Al la ulo ne placis la fromago, do la velisto dividis gin inter si kaj Trot. Ili bruligis kandelon kaj sidigis en la tunelo dum ili mangis.

"Miaj piedoj dolorigas min," grumblis la Orko. "Mi ne kutimas marsadi kaj ci tiu roka koridoro estas tiom malglata kaj malplata ke dolorigas min marsi sur gi."

"Cu vi ne povas flugi anstatau marsif" demandis Trot.

"Ne; tro malaltas la tegmento," diris la Orko.

Post la mango ili rekomencis sian marson, kaj Trot komencis timi ke neniam gi finigos. Kiam Kap'tano Vilcjo rimarkis kiom laca estas la knabineto, li pauzis kaj bruligis alumeton kaj rigardis sian grandan argentan poshorlogon.

"Nu, jam estas nokto!" li kriis. "Ni tretadis dum la tuta tago, kaj ankorau ni estas en ci tiu terura koridoro, kiu ebl' iras rekte tra la centron de la mondo, kaj eble 'stas cirklo — se tiel, ni ja povus marsi gis la mondofino. Car ni ne scias kio estas antau ni tiel bone kiel kio estas malantau ni, mi proponas halti nun, kaj ni penu dormi gis la mateno."

"Mi konsentas," asertis la Orko gemante. "Miaj piedoj doloregas kaj de la lastaj kelkaj kilometroj mi lamas pro doloro."

"Anaku doloras mia piedo," diris la velisto, sercante platan spacon sur la roka planko kie li povos sidi.

"Via piedo!" kriis la Orko. "Nu, vi havas nur unu piedon kiu povas dolori, sed mi havas kvar. Do mi suferas kvaroble pli ol vi povas. Jen; tenu la kandelon dum mi rigardos la plandojn de miaj krifoj. Jen vere," li diris, ekzamenante ilin per la flagranta lumo, "estas pecoj da doloro sur ilia tuta surfaco!"

"Eble," diris Trot, kiu multe gojis sidigi apud siaj akompanantoj, "vi havas kalojn."

"Kalojn? bsurde! Orkoj neniam havas kalojn." protestis la ulo, tenere frotante siajn dolorantajn piedojn.

"Do eble ili 'stas — 'stas — Kiel oni nomas ilin, Kap'tano Vilcjof lo en la Progreso de l' Pilgrimo, pensu."

"Bursitoj," diris Kap'tano Vilcjo.

"Ho, jes; eble vi havas bursitojn."

"Povas esti," gemis la Orko. "Sed negrave kio ili estas, plia tago da tia marsado frenezigus min."

"Nepre ili estos pli bonstataj en la mateno," diris Kap'tano Vilcjo, kuragige. "Dormu kaj penu forgesi viajn dolorantajn piedojn."

La Orko riproce rigardis la veliston, kiu ne rimarkis tion. Apost tio la ulo demandis plendeme: "Cu ni mangos nun, au cu ni mortmalsatosf"

"Restas por vi nur duono de biskvito," respondis Kap'tano Vilcjo. "Neniu scias kiom longe ni devos resti en ci tiu malluma tunelo, kie estas tute nenio mangebla; do mi konsilas ke vi sparu tiun mangajeton gis posta horo."

"Donu gin al mi jam nun!" postulis la Orko. "Se mi mortmalsatos, mi faros tion tuj — ne iompostiome."

Kap'tano Vilcjo elprenis la biskviton kaj la ulo plenmangis gin dum momenteto. Trot iomete malsatis kaj flustris al Kap'tano Vilcjo ke si volas preni iom da sia porcio; sed la maljunulo sekrete rompis sian propran duonbiskviton, kaj gardis la porcion de Trot por tempo de plia bezono.

Li komencis maltrankvili pro la stato de la knabineto kaj longe post sia endormigo dum la Orko iom malagrable ronkadis, Kap'tano Vilcjo sidis kun la dorso al roko kaj fumis sian pipon kaj penis elpensi ian metodon eskapi el ci tiu sajne senfina tunelo. Sed post kelka tempo ankau li ekdormis, car lamado per ligna kruro dum la tuta tago lacigis, kaj tie en la mallumo dormadis la tri aventurantoj dum multaj horoj, gis la Orko vekigis kaj per unu piedo frapis la malnunan veliston.

"Nepre jam estas nova tago," diris li.

• Предыдущая
• 5/31
• Следующая