La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 26

• Предыдущая
• 26/26

Bonvole antau ol vidi Glindan, tamen, ili estis kondukitaj al cambro en la Kastelo, kie Doroteo lavis sian vizagon kaj kombis sian hararon, kaj la Leono elskuis la polvon el sia kolhararo, kaj la Birdotimigilo perfrape plej belarangis sin, kaj la Hakisto poluris sian stanon kaj oleumis siajn artikojn. Kiam ili ciuj estis bonaspektaj ili sekvis la soldatinon al granda cambro kie la Sorcistino Glinda sidis sur rubena trono.

Si aspektis al ili kaj bela kaj juna. sia hararo estis rice rugkolora kaj pendis bukle sur siajn sultrojn. sia robo estis purablanka sed siaj okuloj estis bluaj, kaj ili afable rigardis la malgrandan knabinon.

“Kion mi povas fari por vi, mia infano? ”Si demandis. Doroteo rakontis al la Sorcistino pri si: pri kiel la ciklono portis sin al la Lando Oz, kiel si trovis siajn akompanantojn, kaj pri la irindaj aventuroj kiujn ili spertis.

“Mi plej deziras nun, ”si pludiris, “reiri al Kansas, car Onklino Em nepre kredas ke katastrofo detruis min, kaj tial si surmetos funebrajn vestojn; kaj krom se la rikolto estos pli bona cijare ol pasintajare, mi certas ke Onklo Henriko ne havas su ?can monon por tio. ” Glinda antauenklinis sin kaj kisis la dolcan, suprenlevitan vizagon de la amema malgranda knabino.

“Benita estu via kara koro, ”si diris, “certe i povos diri al vi kiel reiri al Kansas. ”Post tio si diris,

“Sed se i faros tion, vi devos doni al mi la Oran Capon. ”

“Volonte! ”krietis Doroteo; “gi ja ne plu utilas al mi, kaj havante gin vi rajtos trifoje ordoni al la Flugantaj Simioj. ”

“Kaj i kredas ke mi bezonos ilian servon precize trifoje, ”respondis Glinda ridetante. Doroteo tiam donis al si la Oran Capon, kaj la Sorcistino diris al la Birdotimigilo,

“Kion vi faros post la foriro de Doroteo? ”

“Mi reiros al la Smeralda Urbo, ”li respondis, “car Oz regigis min kaj la popolo amas in. Nur mi dubas cu mi sukcesos transiri la monteton de la Martelkapuloj. ”

“Per la Ora Capo mi ordonos ke la Flugantaj Simiojportu vin al la pordo de la Smeralda Urbo, ”diris Glinda, “car estus domage forpreni de la popolo tiom mirindan reganton. ”

“Cu mi vere estas mirinda”demandis la Birdotimigilo.

“Vi estas nekutima, ”respondis Glinda. Turninte sin al la Stana Lignohakisto si demandis:

“Kion okazos al vi post la foriro de Doroteo? ” Li apogis sin per sia hakilo kaj pensis dum momento. Post tio li diris,

“La Palpbrumoj estis tre afablaj kaj petis ke mi regu ilin post la orto de la Fia Sorcistino. Mi amas la Palpbrumojn, kaj se mi povus reiri al ilia lando, i plej volonte regus ilin por ciam. ”

“Mia dua ordono al la Flugantaj Simioj, ”diris Glinda, “estos ke ili portu vin sekure al la Lando de la Palpbrumoj. Eble via cerbo ne aspektas tiel granda kiel tiu de la Birdotimigilo, sed certe vi brilas pli ol li —kiam oni bone poluris vin —kaj i certas ke vi regos la Palpbrumojn sage kaj bone. ” Post tio la Sorcistino rigardis la grandan, vilan Leonon kaj demandis,

“Post la reiro de Doroteo al sia propra hejmo kion vi faros? ”

“Ali ?anke de la onteto de la Martelkapuloj, ”li respondis, “estas granda arbaro, kaj ciuj bestoj logantaj en gi regigis min. Se mi nur povus reiri al tiu arbaro mi tre felice vivus mian vivon tie. ”

“Mia tria ordono al la Flugantaj Simioj, ”diris Glinda, “estos ke ili portu vin al via arbaro. Poste, car mi eluzis ciujn povojn de la Ora Capo, i donos gin al la Rego de la Simioj, por ke li kaj lia bando eterne estu liberaj. ” La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto kaj la Leono nun dankis la Bonan Sorcistinon pro sia komplezo, kaj Doroteo krietis,

“Certe vi estas egale bona kiel bela! Sed vi ankorau ne informis min kiel reiri al Kansas. ”

“Viaj Argentaj suoj portos vin trans la dezerton, ” respondis Glinda. “Konante ilian potencon vi povus jam la unuan tagon kiam vi venis al ci tiu lando reiri al via Onklino Em. ”

“Sed tiuokaze mi ne havus ian mirindan cerbon! ” kriis la Birdotimigilo. Kaj eble mia tuta vivo forpasus en la maizkampo de la kultivisto. ”

“Kaj i ne havus ian belan koron, ”diris la Stana Lignohakisto. “Mi eble starus rustigante en la arbaro gis la ?no de la mondo. ”

“Kaj i por ciam estus malkuraga, ”deklaris la Leono, “kaj neniu besto en la tuta arbaro bonkore parolus al mi. ”

“Cio ci estas vera, ”diris Doroteo, “kaj plezurigas min ke mi povis utili al ci tiuj bonaj amikoj. Sed nun ciu el ili havas kion li plej deziris, kaj ciu el ili estas felica havante regnon en kiu li povos regi, mi kredas ke mi deziras reiri al Kansas. ”

“La Argentaj suoj, ”diris la Bona Sorcistino, “havas mirindajn kapablojn. Kaj unu el iliaj plej kuriozaj aspektoj estas ke ili povas porti vin al iu ajn loko en la ondo per tri pasoj, kaj ciu paso estos farita dum palpebrumeto. Vi nur devas kunfrapi la kalkanumojn trifoje kaj ordoni ke la suoj portu vin kien vi deziras iri. ”

“Se estas tiel, ”diris la infano gojoplene, “mi tuj petos ke ili portu min al Kansas! ” Si cirkaubrakumis la kolon de la Leono kaj kisis lin, ame frapetante lian kapon. Post tio si kisis la Stanan Lignohakiston, kiu ploradis kaj per tio ulte endangerigis siajn artikojn. Sed si cirkaupremis al si la olan, pajlopenan korpon de la Birdotimigilo anstatau kisi lian pentritan vizagon, kaj trovis sin em ploranta pro ci tiu bedauroplena foriro for de siaj amantaj kamaradoj. Glinda la Bona malsuprenpasis de sia rubia trono por adiaukisi la malgrandan knabinon, kaj Doroteo dankis sin pro la komplezoj faritaj al siaj amikoj kaj si mem. Nun Doroteo prenis Toton sobre en siajn brakojn, kaj lastafoje dirinte adiau, si kunfrapis trifoje la kalkanumojn de siaj suoj, dirante,

“Portu min hejmen al Onklino Em! ” ***** Tuj si ?ugadis tra la aero, tiom rapide ke si povis vidi kaj senti nur la venton pasantan siajn orelojn. La Argentaj suoj nur trifoje pasis, kaj post tio si haltis tiom subite ke si ruligis plurfoje sur la herbaro antau ol scii kie si estas.

Fine si sidigis kaj cirkaurigardis.

“Nekredeble! ”si kriis. Car si sidas sur la larga ebenajo de Kansas, kaj tuj antau si estis la nova kampara domo kiun konstruis Onklo Henriko post la forportigo de la alnova de la ciklono. Onklo Henriko melkadis la bovinojn en la bonvinkampo, kaj Toto saltis de siaj brakoj kaj kuris al la brutejo goje bojante. Doroteo starigis kaj trovis sin staranta en nur siaj strumpoj. Car la Argentaj suoj forfalis de si dum la ?ugo tra la aero, kaj perdigis por ciam en la dezerto.

Akvumonte la brasikojn, Onklino Em estis jus veninta el la domo. si suprenrigardis kaj vidis Doroteon kuranta al si.

“Mia amata infano! ”si kriis, prenegante la malgrandan knabinon en siajn brakojn kaj kovrante sian vizagon per kisoj. “El kie vi venis? ”

“El la Lando Oz, ”diris Doroteo, sobre. “Kaj ankau revenis Toto. Kaj ho, Onklino Em, mi gojegas reesti hejme! ”

• Предыдущая
• 26/26