La infanoj che la strato Brufarantoj - Линдгрен Астрид - Страница 1

• 1/8
• Следующая

Mia frato, li nomigas Jonas, kaj mi, mi nomigas Maria, kaj nia eta fratino nomigas Lotta. Si agas nur iom pli ol tri jarojn, Lotta. Pacjo diras, ke antau­ ol aperis iuj infanoj en la domo, tiam estis plena kvieto. Sed poste tie aperis kelkaj kreajoj. Mia frato, li naskigis antau­ mi. Kaj pacjo diras, ke en la domo komencigis bruo preskau­ tuj, post kiam Jonas farigis sufice granda, ke li povis klaki per klakilo kontrau­ litrandon, kiam pacjo volis dormi dum dimancaj matenoj. Kaj poste Jonas bruis pli kaj pli. Do tial pacjo nomas lin Bruego. Min li nomas Brueto. Kvankam mi tamen ne bruas same multe, kiel Jonas. Fojfoje mi estas silenta dum kelka tempo. Poste ni rice-vis plian infanon, gi estis Lotta. Sin pacjo nomas Krieto, mi ne scias kial. Panjo nomas nin Jonas kaj Maria kaj Lotta, kiel ni nomigas. Kvankam fojfoje si nomas min Mia-Maria, kaj ankau­ Jonas kaj Lotta faras tion.

Ni logas en flava domo ce la strateto, kiu nomigas la strato Potfarantoj.

? Eble, logis potfarantoj ce ci tiu strato iam antau­e, sed nuntempe ci tie logas nuraj brufarantoj, diras pacjo. Mi kredas, ni rebaptu la straton al la strato Brufarantoj, li diras.

Lotta koleras, ke si ne estas same granda, kiel Jonas kaj mi. Krome, Jonas kaj mi rajtas iri en la bazaron tute solaj, sed tion ne rajtas Lotta. Jonas kaj mi iras en la bazaron ciusabate kaj acetas karamelojn de karamelvendistinoj, kiuj staras tie kaj vendas karamelojn. Sed ni kunprenas hejmen karamelojn ankau­ por Lotta, car tiel ni devas.

Foje sabate pluvis tiel terure, ke ni preskau­ ne povis iri en la bazaron. Sed ni prenis grandan ombrelon de pacjo kaj tamen iris, kaj ni acetis rugajn karamelojn. Kiam ni hejmeniris, ni iris sub la ombrelo kaj mangis karamelojn, kaj estis agrable. Sed Lotta ne povis eliri en la gardenon ec unufoje, nur car pluvis tiel terure.

? Kial devas pluvi? diris Lotta.

? Por ke kresku sekalo kaj terpomoj, kaj ke ni ricevu ion mangeblan, diris panjo.

? Kial devas pluvi en la bazaro do? diris Jonas. ? Cu tio estas por ke karameloj kresku?

Tiam panjo nur ekridis.

Kiam ni enlitigis vespere, Jonas diris al mi:

? Vi, Mia-Maria, kiam ni venos al avo kaj avino, tiam ni ne plantos karotojn en nia vilaga gardeno, sed karamelojn, tiel estos multe pli bone.

? Jes, kvankam karotoj estas pli bonaj por dentoj, mi diris. Sed ni povas akvumi ilin per mia verda akvumilo, karamelojn mi celas.

Mi tre felicigis, kiam mi rememoris mian etan verdan akvumilon, kiun mi havis ciam en la vilago ce avo kaj avino. Gi staras surbrete en kelo.

Ni gastas ce avo kaj avino ciam, kiam estas somero.

Cu vi povas diveni, kion Lotta faris foje en la vilago ce avo kaj avino? Estas granda sterkamaso malantau­ bovejo, tie onklo Johansson prenas sterkon kaj jetas gin sur plugokampon, por ke tritiko kresku bone.

? Por kio oni devas havi sterkon? demandis Lotta. Kaj tiam pacjo diris, ke cio kreskas bonege, se oni metas sterkon sur gin.

? Devas esti ankau­ pluvo, diris Lotta, car si bone memoris, kion panjo estis dirinta, kiam pluvis tre multe tiusabate.

? Guste tiel, Krieto, diris pacjo. Posttagmeze ekpluvis.

? Cu estas iu, kiu vidis Krieton? diris pacjo.

Sed ni ne vidis sin dum longa tempo, kaj ni eksercis sin. Unue ni sercis cie en la domo kaj en ciuj srankoj, sed tie estis neniu Krieto. Kaj pacjo maltrankviligis, car li estis promesinta al panjo zorgi pri si. Finfine ni eliris kaj sercis, Jonas kaj pacjo kaj mi, en la bovejo kaj en la fojnejo kaj cie. Sed poste ni iris malantau­ la bovejon, kaj imagu, tie staris Lotta meze de la pluvo kaj meze de la sterkamaso, kaj si estis tute gisoste malseka.

? Sed kara Krieto, kial vi staras tie? diris pacjo. Tiam Lotta ekploris kaj diris:

? Car mi devas kreski kaj farigi granda, kiel Jonas kaj Mia-Maria.

Oj, kiom naiva si estas, Lotta!

Jonas kaj mi, ni ludas, kaj ni ludas, kaj ni ludas dum tutaj tagoj, jes, ankau­ Lotta povas kunludi, kiam ni ludas tiajn ludojn, kiuj konvenas por ludi kun si. Sed fojfoje ni ludas piratojn, kaj tiam Lotta nur genas. Car si nur falas de la tablo, kiun ni havas kiel nian sipon. Sed si krias kaj tamen volas kunludi. Antau­ kelkaj tagoj ni ludis piratojn kaj ne povis liberigi de Lotta, tiam Jonas diris:

? Cu vi scias, kiel oni faras, kiam oni ludas piratojn, Lotta?

? Oni staras surtable kaj saltas kaj estas pirato, diris Lotta.

? Jes, sed ekzistas alia maniero, kiu estas multe pli bona, diris Jonas. Oni kusas surplanke sub lito, tute precize senmova…

? Kial do? diris Lotta.

? Nu, oni kusas tie kaj estas pirato, kaj tiam oni diras sencese tute mallau­te: "Pli da mangajo, pli da mangajo, pli da mangajo". Estas tiel, kiel faras piratoj, diris Jonas.

Finfine Lotta ekkredis, ke estis tiel, kiel faras piratoj, kaj si enrampis sub sian liton kaj komencis paroli:

? Pli da mangajo, pli da mangajo, pli da mangajo. Jonas kaj mi elmarsis la infancambron kaj navigis for en la oceanon, jes, ni nur ludis, kompreneble.

La tutan tempon Lotta kusis sub sia lito kaj parolis "Pli da mangajo", kaj ni preskau­ pensis, ke estis pli amuze rigardi sin ol esti pirato.

? Kiom longe piratoj kusas sublite kaj parolas "Pli da mangajo"? finfine diris Lotta.

? Gis kiam venos Kristnaska vespero, diris Jonas.

Tiam Lotta elrampis kaj levigis de la planko kaj diris:

? Mi ne volas esti pirato, car ili estas stultaj.

Sed fojfoje estas bone havi Lottan, kiam ni devas ludi. Fojfoje ni ludas, ke ni estas angeloj, Jonas kaj mi. Ni devas gardi, kaj tiam ni devas havi iun gardeblan, kaj tiam ni prenas Lottan sub nian gardon. Si devas kusi en sia lito, kaj ni staras apude kaj svingas la brakojn kaj sajnigas, ke estas flugiloj, kiujn ni svingas, kaj ni flugas tien-reen. Sed Lotta ne trovas tiun ludon amuza, car si devas nur kusi senmove. Kaj se oni pripensas, do estas ja preskau­ same por si, kiam si ludas piratojn, nur ke tiam si kusas sublite kaj diras "Pli da mangajo", sed tamen tio similas.

Ni ludas ankau­ kuracejon. Tiam Jonas estas doktoro, kaj mi estas flegistino, kaj Lotta estas malsana infano, kiu kusas en sia lito.

? Mi ne volas kusi en mia lito, diris Lotta, kiam ni volis havi sin finfine kiel malsanan infanon. Mi volas esti doktoro kaj sovi kuleron en la gorgon de Mia-Maria.

? Vi ne povas esti doktoro, diris Jonas, car vi ne scias skribi resefton.

? Kion do mi ne scias skribi? diris Lotta.

? Resefton, tiun umon, kie doktoro skribas, kiel oni devas flegi malsanan infanon, sciu, diris Jonas.

Jonas scias skribi per tipografiaj literoj, kvankam li ankorau­ ne estas komencinta lernejon. Kaj li scias ankau­ legi.

Finfine ni igis Lottan enlitigi kaj esti malsana infano, kvankam si ne volis.

? Kiel fartas ci tiu? diris Jonas kaj sonis precize kiel ocjo doktoro, kiu venas al ni, kiam ni malsanas kaj havas morbilon.

? Pli da mangajo, pli da mangajo, pli da mangajo, diris Lotta. Mi ludas, ke mi estas pirato, si diris.

? Ho, kiom stulta vi estas, kriis Jonas. Cesigu tion, vi ne devas kunludi, se vi estas tiom stulta.

Kaj tiam Lotta farigis malsana infano, kaj ni metis kompreson cirkau­ siajn brakojn, kaj Jonas metis grandan lignan tubon al sia brusto kaj au­dis en la tubo, ke si estis forte malsana en la brusto. Kaj li sovis kuleron en sian gorgon kaj vidis, ke si estis malsana ankau­ tie.

? Mi devas injekti sin, diris Jonas. Car kiam Jonas foje estis malsana, tiam li ricevis injekton en la brakon de la doktoro, por ke li plibonigu, tial li volis injekti Lottan. Kaj li ekprenis flikkudrilon, kaj ni sajnigis, ke gi estis tia injektilo, kian havas doktoroj.

Sed Lotta ne volis esti injektita. Si piedbatis kaj kriis:

• 1/8
• Следующая