Пан Лес - Сыс Анатоль - Страница 5
- Предыдущая
- 5/17
- Следующая
Перейти на страницу:
Изменить размер шрифта:
5
Воўк пайшоў прэч.
Прыйшоў ранак, прайшоў дзень, прайшла ноч…
Ён пайшоў прэч — ні гуку, ні духу.
Прайшоў год.
I здарылася мне гора. I завыў я. I стрэліла сапсаваная стрэльба.
Маналёг расстрыгі
Якія цяжкія, гнятлівыя радкі,
нібы іх напісаў паэт-расстрыга,
тут нават кропкі, бы ў дрыгве грудкі,
працяжнікі, нібы на рэчцы крыгі.
Прабач, паэт, прабач ты мне, расстрыга,
але я не магу цябе чытаць —
да берага скакаць па сьлізкіх крыгах,
бо ўжо стаміўся ісьціну шукаць,
бо разумею, што плыву на крызе
і што, падчас праводзінаў маіх,
мой грэх адпусьціць чалавек у рызе,
які калісьці і мяне расстрыг.
*** Пайду туды, адкуль прыйшоў…
Пайду туды, адкуль прыйшоў.
Па-за зямлёю, па-за часам.
Я тут нічога не знайшоў,
хаця сваю і выпіў чашу.
Ды лепш бы разьдзяліў яе,
няхай са злосьнікам ці зь сябрам,
камусьці ж жыткі не стае
і дачасова сушыць зябры?
Але у чым мая віна?
Віна майго наканаваньня?
Жыцьцё — вялікая мана.
I толькі сьмерць яе пазнаньне.
*** Хто натхніць мяне на сьмерць?
Хто натхніць мяне на сьмерць?
Я такой ня маю волі.
Маю толькі болі.
Болі — каб пасьціцца і гавець.
З гор сыдзі, як з купалоў,
Дух у вобразе старога,
праз пакуты дай мне Бога,
дай мне Богавую кроў.
Не жыву — хаджу, што сьцень,
брыдкі і чужы паветру,
хаця выйшаў колісь зь ветру,
выйшаў і азмрочыў дзень.
Ты
натхніш мяне на сьмерць,
чалавек, цяжарны Богам,
празь цябе мая дарога,
моцы дай яе здалець.
Чацьвёрты цьвік
Калі чацьвёрты цьвік загналі ў цела,
мае пакуты крыж сабе забраў,
і на каменьне, што ў мяне ляцела,
я воч ня меў, таму не паглядаў,
бо я пакінуў цела.
*** спаўзаючы зь церня…
Спаўзаючы зь церня
кроў смокча сьлёзы
уп’юся ў яго вачамі — Бог
вуснамі — чалавек
насустрач нашы любові
як два сонцы
імкнуцца ў поўдзень
урэшце зьвяла нас
вузкая сьцяжына ў жыце
ён дастаў з душы хлеб
я — зь цела — віно
ён прыгубіў
я асушыў кубак
і паплылі вянцы
цярновыя
жытнёвыя
васільковыя
хто ты мне?
бацька брат сын?
ізноў хачу упіцца ў яго вуснамі
а Юда ўва мне шэпча
упіся ў яго зубамі
О Неба
Купалы расколюцца расколюцца і званы
о Неба сіняе блакітнае чырвонае чорнае
а ўсё лепей
ты ня медзь ня золата не бел-камень камень
ён і ёсьць
о Неба
а словы пра цябе мае цялесныя цялесныя
яка птушкі ў табе губляюцца губляюцца
яка птушкі губляюцца мае словы
цялесныя нягодныя
яка стрэлы ў твае вочы
яка стрэлы стрэлы стрэлы
з вуснаў што храм ад зямлі зямлі
да крыжа крыжа
да птушынага памёту памёту
на златкупале цалавалі цалавалі
ня любячы любячы ня веручы веручы
малітвы ня кажучы нат ня ведаючы
о Неба
абрыдлі мне храмы абразы рызы абразы
і рызы
вазьмі мяне агнём ветрам вадою
які птушку яка дрэва яка хочаш
а праваляцца храмы і людзі ў храмах
і жывёлы вакол іх
на сытных пашах пашах і лясы
вакол іх у лясох
кішачых лясох кішачых і ўсе рэкі рэкі пад горы
выцякуць выцякуць і зямля
ад смагі парэпаецца
рэпаецца яка фрэскі пра жывот чалавечы
о Неба
як расказаць разгадаць твае знакі апошнія
*** Берасьцянае неба, роднае…
Берасьцянае неба, роднае.
Мір астральны мой — ад цябе,
бо зямное, нібы падлёднае,
да паветра палонку б’е.
Галавою.
А трэба б сэрцам
растапіць безнадзейны лёд,
а іначай у паняверцы
урасьце ў яго ўвесь народ.
Зашклянеюць і кроў, і вены,
мозг раструшчыцца, быццам шкло,
ад яго ледзяной гангрэны
патыхне чалавечым тлом.
Берасьцянае неба. Выратуй!
Ачышчальным агнём сваім
спапялі чалавекавырадкаў,
разьмяці іхны прах і дым.
5
- Предыдущая
- 5/17
- Следующая
