Δυνάμωσε την Ψυχή σου - Архимандрит (Конанос) Андреас - Страница 36

Κάθονταν τα παιδιά είκοσι λεπτά το καθένα· σαράντα παιδιά, φανταστείτε πόση ώρα. Λυπήθηκα να μπω εγώ. Λέω: «Άστα τα παιδιά να μπούνε». Κι έμπαιναν τα παιδιά, έβγαιναν κάποια με το ζόρι. Καταλάβαιναν ότι πρέπει να βγουν. Έμπαιναν άλλα, έμπαιναν άλλα, και ζούσαν και προσεύχονταν και δεν χόρταιναν… Γιατί; Γιατί ο Κύριος Ανέστη! Είναι Αναστημένος και υπάρχει, και το νοιώθουν εκεί. Το καταλαβαίνουν!. Και μου είπαν πράγματα τα παιδιά εκεί, υπέροχα, θεολογικά, που δεν έχουν διαβάσει θεολογία, δεν ήταν φοιτητές θεολογίας — αλλά ήξεραν να θεολογούν… Όταν αγγίξεις τον Χριστό, γίνεσαι θεολόγος. Όταν νιώσεις την Ανάσταση του Χριστού, είσαι θεολόγος! Το ανώτερο! Και ξέρετε τι μου είπαν; Ήρθε ένα παιδί και μου είπε: «Εδώ κατάλαβα κάτι. Ότι η Εκκλησία δεν είναι θεσμός, δεν είναι γραφειοκρατία, δεν είναι σύστημα, δεν είναι κάτι ανθρώπινο. Αλλά κατάλαβα ότι η Εκκλησία είναι ένα Πρόσωπο. Η Εκκλησία είναι ο Χριστός, ο Αναστημένος Χριστός. Το ένιωσα», μου λέει, «μέσα στον Πανάγιο Τάφο· ένιωσα τον Κύριο»!… Κι ένα άλλο παιδί μου είπε ότι: «Εδώ θες να κλαις συνέχεια χωρίς να ξέρεις γιατί. Θες να κλαις από ευτυχία, από χαρά, από κατάνυξη, από μεγαλείο, από γέμισμα και πληρότητα ζωής. Αγγίζεις τον Κύριο και τρέχουν τα μάτια σου»!..

Δεν είναι ψέμα αυτό. Δεν μπορεί ένα ψέμα να σε κάνει να νιώθεις έτσι. Εσύ έχεις νιώσει ποτέ έτσι σ' ένα ψέμα; Εγώ δεν το έχω καταλάβει. Ήταν κάτι αληθινό. Και κάτι άλλο μου είπε ένα άλλο παιδί· ότι: «Εδώ η προσευχή αισθάνεσαι ότι είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Η προσευχή εδώ βγαίνει αυθόρμητα. Δεν μπορείς εδώ να μην προσευχηθείς. Όταν δεις τον Αναστημένο Χριστό, αυτό νοιώθεις: ότι θες να προσευχηθείς. Θες να νοιώ-σεις καλύτερα τον Κύριο, να Του μιλήσεις, να Του πεις τα προβλήματά σου, να Του εναποθέσεις τις αγωνίες σου, τα πάντα. Τον αισθάνεσαι ζωντανό κι όταν νοιώσεις ότι κάποιος είναι ζωντανός γύρω σου, δίπλα σου, Του δίνεις τα πάντα! Έχεις μια ζωντανή προσωπική σχέση μαζί Του». Ωραία πράγματα μου είπαν τα παιδιά. Κι ένα άλλο παιδί μού είπε ότι: «Είχα κάποιους λογισμούς που είχαν κολλήσει στο μυαλό μου στην πόλη που ζούσα. Για χρόνια με βασανίζανε κι από την ημέρα που πήγα και προσκύνησα τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου, εκεί που ο Κύριος μπήκε κι από όπου βγήκε Αναστημένος, ένδοξος, καταπληκτικός, φοβερός, ηλιοστάλακτος κι ηλιόμορφος, όταν προσκύνησα τον Πανάγιο Τάφο, ο νους μου απαλλάχτηκε και καθάρισε απ' αυτούς τους λογισμούς που είχαν κολλήσει και δεν ξεκόλλαγαν από το μυαλό μου!.. Έζησα ένα θαύμα! Άλλαξε η ζωή μου! Δεν με ενδιαφέρει αν δω ή δε δω το Άγιο Φως. Αυτό το φως που βλέπουν όλοι. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Εγώ χάρηκα γιατί ένοιωσα τον Κύριο ως φως στην καρδιά μου». Αυτό είναι παραμύθι; Είναι δυνατόν, σ' έναν άδειο τάφο; Ξέρεις εσύ κάποιον άλλο τάφο να το κάνουμε αυτό; Ποιος είναι αυτός ο τάφος ο άλλος, που αν στείλω αυτά τα παιδιά δεν θα ξεκολλάνε; Πες μου εσύ, δείξε μου εσύ. Σε προκαλώ· και προκαλώ όχι ενοχλητικά, αλλά σαν μια αφορμή να σκεφτούμε σοβαρά. Υπάρχει τέτοιος τάφος άλλος που δίνει τέτοια ελπίδα, τέτοια ζωή;;!..

Κάποτε έλεγε ένας στην προσευχή του: «Τάφε μου, στήριγμά μου, βράχε μου, παρηγοριά μου». Είναι ο βράχος μας, είναι η ασπίδα μας αυτός ο Τάφος, αυτή η πλάκα. Υπάρχουν οι Χαιρετισμοί του Παναγίου Τάφου, που μιλάνε στον Πανάγιο Τάφο με υπέροχες λέξεις και τον ονομάζουν ότι είναι η κλίνη του Χριστού. «…Χαίρε παθών Χριστού τό τέλος…» Εκεί ο Κύριος ξεκουράστηκε, στον Πανάγιο Τάφο. Κι από κει αναστήθηκε, κι αυτό το… αυτή η ασπίδα, αυτή η πλάκα του Παναγίου Τάφου, κάνει τα βέλη του διαβόλου να λυγίζουν, να σπάνε, να λειώνουν και να εξαφανίζονται. Αυτή η Ανάσταση του Κυρίου, αυτός ο λίθος, αυτός ο βράχος!..

Είναι ένα καταπληκτικό βιβλιαράκι πολύ μικρό. Σας συνιστώ να το διαβάσετε, (κατά) το Πεντηκοστάριο. Αυτές τις μέρες να το διαβάσετε· της Ιεράς Μονής Παρακλήτου. Πάρα πολύ ωραίο. Πολύ μικρό, αλλά πολύ βαθύ σε νοήματα. Κυρίως αυτοί που τους αρέσουν τα ποιητικά κείμενα, τα φιλοσοφικά, τα πνευματικά και θεολογικά μαζί, αλλά με μια ποιητική ανάλυση και εμβάθυνση πατερική, να το διαβάσουν. Και λέγεται: «Λόγος εις τον Μακάριον και Θεοδέγμονα Τάφον», της Ιεράς Μονής Παρακλήτου. Πολύ μικρό βιβλιαράκι, αλλά το θεωρώ πάρα πολύ δυνατό! Παρά πολύ ωραίο. «Λόγος εις τον Μακάριον και Θεοδέγμονα Τάφον», του ιερομονά-χου Ιουστίνου.

Αυτός, λοιπόν, ο Πανάγιος Τάφος μας χάρισε την Ανάσταση του Κυρίου. Αυτόν τον Τάφο, όποιος τον προσκυνήσει κι όποιος τον έχει προσκυνήσει, καταλαβαίνει τώρα τι του λέω, κι ήδη συγκινείται κι ήδη τα μάτια του τρέχουν δάκρυα, κι ήδη θυμάται τι αισθάν-θηκε κι αυτός εκεί…

Λοιπόν, ο Κύριος είναι Αναστημένος. Είναι Αναστημένος, είναι λατρευτός, είναι πιστευτός, είναι αισθητός, χωρίς χειροπιαστές αποδείξεις. Δεν έχουμε αποδείξεις χειροπιαστές. Δεν μπορώ να κάνω μια εξίσωση στον πίνακα να σας αποδείξω ότι Ανέστη ο Κύριος αλλά αν μπορούσα να δω την καρδιά σας, θα έβλεπα το άγγιγμά Του στην καρδιά σας!..

Στη Via Dolorosa, στα Ιεροσόλυμα, στην Οδό του Μαρτυρίου, υπάρχει ένα σημείο που λένε ότι ο Κύριος έπεσε, κι ακούμπησε το χέρι Του, κι έχει μείνει εκεί ένα σημάδι. Δεν ξέρω για το σημάδι αυτό, αλλά ξέρω ότι στην καρδιά σου υπάρχει το σημάδι του Αναστημένου Χριστού, κι αυτό για μένα είναι πολύ μεγάλη απόδειξη. Όλοι μιλούν για το Χριστό. Δεν είναι απών. Άμα είναι νεκρός, γιατί μιλάς γι' Αυτόν; Άμα είναι νεκρός γιατί γράφεις βιβλία γι' Αυτόν; Γιατί μιλάς γι' Αυτόν και σχολιάζεις τη ζωή Του, έστω πολεμώντάς Τον; Γιατί Τον πολεμάς; Ποιος ασχολείται με νεκρούς; Ποιος ασχολεί-αι με πεθαμένους; Ποιος σχολιάζει και φέρνει στην επικαιρότητα πρόσωπα που έχουν πεθάνει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια κι ασχολείται μαζί τους Κανένας! Αλλά ασχολούνται όλοι με τον Κύριο, γιατί ζει· υπάρχει και κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Υπάρχει στην ιστορία αυτού του κόσμου. Συμπλέκεται με τα γεγονότα, κυβερνά τον κόσμο μας. Αυτός ρυθμίζει τα νήματα της ιστορίας και κρύβεται διακριτικά πίσω από κάθε ανθρώπινη εξέλιξη. Αυτός είναι ο Κύριός μας. Ο Κύριος που ζει· και επαληθεύεται η προφητεία του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου που είπε στην Παναγία μας ότι: «Ούτος κείται είς πτώσιν καί ανάστασιν πολλών». Αυτό το παιδί, Παναγία μητέρα Του, αυτό το παιδί «κεϊται είς τττώσιν καί άνάστασιν πολλών». Κάποιοι θα Τον δουν και θα σκανδαλιστούν και θα πέσουν θα σκοντάψουν. Δεν θα μπορέσουν να δεχτούν στη λογική τους, στον ορθολογισμό με τον οποίο βλέπουν τη ζωή, δεν θα μπορέσουν να το δεχτούν σωστά. Και κάποιοι, όμως, θα αναστηθούν εξ αιτίας Του. Θ' ανασάνει η ψυχή τους, θα σηκώσουν τα μάτια τους ψηλά, θα μπει οξυγόνο στην καρδιά τους: «Ούτος κείται είς πτώσιν καί ανάστασιν πολλών καί είς σημείον αντιλεγόμενον, όπως αποκαλυφθώσιν έκ πολλών καρδιών οί διαλογισμοί αυτών». Αυτό είναι το μυστικό. Ανάλογα με το πώς ζεις, βλέπεις τον Χριστό. Είναι καθαρή η ζωή σου; Ή, θέλεις να καθαριστεί η ζωή σου; Δεν φοβάσαι το φως, πλησιάζεις τον Χριστό. Θέλεις να Τον πιστέψεις και λες: «….Κύριε θέλω να σε πιστέψω. Δεν πιστεύω πολύ, αλλά θέλω να προσπαθήσω. Θέλω να με βοηθήσεις. Θέλω να μου χαρίσεις αυτή την πίστη…». Οι άλλοι όμως δε θέλουν, διότι: «Πάς ό φαῦλα πράσσων μισεί τό φώς καί ούκ έρχεται πρός τό φώς, ίνα μή έλεγχθή τά έργα αυτοῦ». Και για να μη φανερωθούν τα έργα του, που τα έχει κάνει μες στο σκοτάδι, δεν θέλει τον Χριστό. Δεν ασχολείται μ' Αυτόν. Όμως κάποια στιγμή θα Τον δούμε μπροστά μας τον Κύριο και τότε, ποια θα είναι η σχέση μας μαζί Του, και ποια θα είναι η ετοιμασία που θα έχουμε κάνει γι' αυτή τη συνάντηση!..

Πόσα βιβλία έχουν γραφτεί για τον Κύριο, κατά του Κυρίου, εναντίον του Κυρίου; Πόσα βιβλία, πόσες ταινίες, πόσες απόψεις, πόσες θεωρίες, πόσες αντιλήψεις κυκλοφορούν; Πόσα ρεύματα υπάρχουν για τον Χριστό! Όλοι γύρω από Αυτόν περιστρέφονται. Κανένα άλλο πρόσωπο, κανένας άλλος ιδρυτής θρησκείας, δεν έχει γίνει τόσο πολύ σημείο αντιλεγόμενο, όσο ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας! Όλοι μ' Αυτόν ασχολούνται. Τόμοι, χιλιάδες τόμοι έχουν γραφτεί γι' Αυτόν, για τον Ιησού μας. Πάνω στο Γολγοθά, αδελφοί μου, υπήρχε σε σμίκρυνση όλη η ανθρωπότητα. Ο δεξιός και αριστερός ληστής. Ο ευγνώμων και ο αχάριστος ληστής. Όλη η ανθρωπότητα παίρνει μια θέση. Ή θα παραταχθούμε και θα καθίσουμε δίπλα στον ευγνώμονα ληστή, που θα πούμε κι εμείς: «Κύριε, σε δεχόμαστε», «Μνησθητί μου Κύριε, όταν έλθης έν τη βασιλεία Σου». Κύριο Τον είπε. Κύριε μου, Θεέ μου, ότι είσαι ο Κυρίαρχος του κόσμου, ότι είσαι ο Δεσπότης του σύμπαντος, ότι υπάρχεις, ότι είσαι ο αληθινός Θεός. Πώς είναι δυνατόν να σε θυμηθώ, καλέ μου ληστή, καλό μου παιδί, του είπε ο Κύριος. Πώς είναι δυνατόν να σε θυμηθώ, αφού σε λίγο πεθαίνω, αφού σε λίγο θα ξεψυχήσω κι Εγώ κι εσύ. Πώς Μου λες να σε θυμηθώ στη Βασιλεία Μου; Και ποια είναι αυτή η Βασιλεία; Δηλαδή με παραδέχεσαι ότι είμαι Βασιλιάς; Με παραδέχεσαι ότι ζω; Με παραδέχεσαι ότι μετά από λίγο που θα ξεψυχήσω θα εξακολουθήσω να ζω και θα είμαι Βασιλιάς σε μια Βασιλεία ολοφώτεινη; Ναι! Ναι! Αυτό είπε ο ληστής. Σε παραδέχομαι ότι ζεις! Να, λοιπόν! Κάποιοι δέχονται τον Κύριο ότι ζει ακόμα κι όταν Τον βλέπουνε στο πάθος Του. «Κατάστικτον τοίς μώλωψιν καί πανσθενουργόν». Γεμάτο στίγματα από πληγές, καταπληγωμένο, και παντοδύναμο. «Πανσθενουργόν». Έχει σθένος, έχει δύναμη.