La Smeralda Urbo de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 15

• Предыдущая
• 15/43
• Следующая

“Miaj unuaj paperaj pupoj ne vivis, ”diris F-ino Tranctond. “Iam mi logis proksime al la kastelo de granda Sorcistino nomata Glinda la Bona, kaj si vidis miajn pupojn kaj diris ke ili estas tre belaj. Mi diris al si ke mi opinias ke mi pli amus ilin se ili vivus, kaj la sekvan tagon la Sorcistino portis al mi multan magian paperon.

‘Ci tiu estas viva papero, ’si diris, ‘kaj ciuj pupoj kiujn vi tondos el gi estos vivaj, kaj povos pensi kaj paroli. Uzinte la tuton, venu al mi kaj mi donos pli al vi. ’

“Kompreneble min gojigis tiu donaco, ”pludiris F-ino Tranctond, “kaj tuj mi eklaboris kaj faris plurajn paperajn pupojn, kiuj, tuj kiam ili estis eltonditaj, komencis cirkaumarsadi kaj paroli al mi. Sed ili estis tiom maldikaj ke mi trovis ke cia venteto blovrenversas ilin kaj ace dis ?ugigas ilin; do Glinda trovis por mi ci tiun solecan lokon, kien oni tre malofte venas. Si konstruis la muron por evitigi forblovigon de mia popolo per vento, kaj diris al mi ke mi rajtas konstrui paperan vilagon ci tie kaj esti

gia Regino. Tial mi venis ci tien kaj eklaboris kaj komencis la vilagon kiun vi nun vidas. Antau multaj jaroj mi konstruis la unuajn domojn, kaj mi multe okupas min kaj bele kreskigas mian vilagon; kaj ne necesas diri al vi ke min multe felicigas mia laboro. ”

“Antau multaj jaroj! ”kriis Onklino Em. “Nu, kiomaga vi estas, infano? ”

“Mi neniam kalkulas la jarojn, ”diris F-ino Tranctond, ridante. “Komprenu, mi tute ne plenkreskas, mi restas tute sama kiel kiam unue mi venis ci tien. Eble mi nun estas ec pli aga ol vi, sinjorino; sed mi ne certas pri tio. ”

Ili rigardis la belan knabineton mirante, kaj la Sorcisto demandis:

“Kio okazas al via papera vilago kiam pluvas? ”

“Ne pluvas ci tie, ”respondis F-ino Tranctond.

“Glinda fortenas ciujn pluvojn; do mi neniam bezonas prizorgi malsekajn pupojn. Sed nun, se vi akompanos min, min multe plezurigos montri al vi mian paperan regnon. Kompreneble vi devos malrapide kaj zorge marsi, kaj tute ne fari venteton. ”

Ili eliris la dometon kaj sekvis sian gvidanton tra la diversaj stratoj de la vilago. Vere gi estis miriga loko, se oni pripensas ke gi estis tute farita per tondiloj, kaj la vizitantojn ne nur multe interesis sed multe admirigis la lerteco de malgranda F-ino Tranctond.

En unu loko granda grupo de nekutime belaj paperaj pupoj grupigis por saluti sian Reginon; estis klare videble ke ili elkore amas sian Reginon. Tiuj pupoj marsadis kaj dancadis antau la vizitantoj, kaj post tio ili ciuj gestis per siaj paperaj postukoj kaj kantis lau bela horo kanton nomitan “La Flago de Nia Indigena Lando. ”

Fine de la kanto ili suprentiris belan paperan ?agon sur alta stango, kaj ciuj vilaganoj cirkaugrupigis por hurai kiel eble plej laute —kvankam kompreneble iliaj vocoj ne estis tre fortaj.

F-ino Tranctond estis tuj paroladonta al siaj regatoj responde al tiu patriota kanto, kiam la Vilulo ekternis.

Li ciam estis tre lauta kaj forta ternanto, kaj li tiom penis reteni ci tiun ternon ke kiam gi ekeksplodis la rezulto estis terura.

La paperpupoj estis pogrande renversitaj, kaj dis ?ugis kaj dis ?irtis ciudirekten, falante tiel kaj iel kaj pli-malpli ci ?gante kaj faldigante.

Krio pro lamento kaj terurigo audigis de la disjetita puparo, kaj F-ino Tranctond kriis:

“Ho ve! ho ve! ”kaj si hastis tuj savi sian renversitan popolon.

“Ho, Vilulo! Kial vi faris? ”demandis Doroteo riproce.

“Mi ne povis reteni gin —vere ne povis, ”protestis la Vilulo, aspektante tre hontoplena. “Kaj mi tute ne supozis ke tia malmulto su ?cus por renversi tiujn paperajn pupojn. ”

“Malmulto! ”diris Doroteo. “Ja estis preskau simile al ciklono en Kansas. ”Kaj post tio si helpis F-inon Tranctondon savi la paperulojn kaj restarigi ilin. Ankau du el la kartonaj domoj estis renversitaj, kaj la Regineto diris ke si devos ripari ilin kaj reglui ilin antau ol oni denove povos logi en ili.

Kaj nun, timante ke ili pli difektos la fragilajn paperulojn, ili decidis foriri. Sed unue ili dankis F-inon Tranctondon pro siaj afableco kaj gentileco.

“Ciu amiko de Princino Ozma estas ciam bonvena ci tie —se li ne ternas, ”diris la Regino, severe rigardante la Vilulon, kiu honte klinis sian kapon. “Al mi placas ke vizitantoj admiras mian mirindan vilagon, kaj mi esperas ke vi revenos. ”

F-ino Tranctond mem kondukis ilin al la pordo en la muro, kaj dum ili trairis la straton la paperaj pupoj elrigardetis duontime tra la pordoj kaj fenestroj. Eble ili neniam forgesos la teruran ternon de la Vilulo, kaj mi certas ke ili gojis vidi la viandulojn foriri.

• Предыдущая
• 15/43
• Следующая