La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 10

• Предыдущая
• 10/31
• Следующая

Sed la beroj montrigis tre placgustaj, kaj dum Kapt'ano Vilcjo kaj Trot mordetis la randojn ili komencis grandigi — nerapide sed senhalte. Ju pli ili kreskis des pli facile ili mangis la berojn, kiuj kompreneble farigis malpli grandaj lau ilia vidpunkto, kaj kiam la fruktoj estis plenmangitaj niaj amikoj jam reatingis sian naturan grandecon.

La knabineton multe trankviligis la trovo ke si nun estas same granda kiel unue, kaj Kap'tano Vilcjo ankau kontentis; car, kvankam ili vidis la efikon de la beroj rilate al la Orko, ili ne estis certaj ke la magiaj fruktoj same efikos al homoj, au ke la magio funkcios en alia lando ol tiu kie kreskis la beroj.

"Kion ni faru pri la aliaj kvar berojf" demandis Trot, dum si prenis sian sunkufon, mirante ke si antaue estis sufice malgranda por veturi en gi. "Ili ne plu utilas al ni, Kap'tano, cuf"

"Mi ne certas pri tio," li respondis. "Se ilin mangus iu kiu neniam mangis la lavendajn berojn, eble ili tute ne efikus; sed, male, eble ili ja efikus. Unu el ili estas multe difektita, do mi forjetos gin, sed la aliajn tri mi kunportos, lau mia ideo. Ili estas magiajoj, sciu, kaj eble ili utilos al ni iam."

Li nun trasercis siajn grandajn posojn kaj eltiris malgrandan lignan skatolon kun glitkovrilo. La velisto gardis aron da najloj, diversdimensiajn, en tiu skatolo, sed tiujn li nun sutis en sian poson kaj en la skatoleton li metis la tri sendifektajn purpurajn berojn.

Fininte tiun gravan agon, ili trovis sufican tempon por cirkaurigardi kaj vidi sur kian lokon la Orko surterigis.

La monto sur kiun ili alterigis ne estis dezerta, sed havis sur siaj flankoj lokojn de verda herbo, kelkajn arbustojn, kelkajn nedikajn arbojn kaj tie-tie amasojn da falintaj rokoj. La flankoj de la deklivo aspektis iom krutaj, sed se oni tre zorgis, eblis grimpi supren au malsupren facile kaj sekure. La pejzago videbla de kie ili nun staris montris placajn valojn kaj fekundajn montetojn kusantajn sub la altajoj. Trot kredis vidi kelkajn domojn kuriozformajn dise en la suba pejzago, kaj estis movigantaj punktoj kiuj eble estas homoj au bestoj sed estas tro distancaj tiel ke si ne povas klare vidi ilin.

Ne malproksime de ilia starloko estis la supro de la monto, kiu aspektis plata, do la Orko proponis al siaj akompanantoj ke li flugos supren por vidi kio estas tie.

"Bona ideo," diris Trot, "car proksimigas la vespero kaj ni devos trovi lokon kie ni dormos."

La Orko estis for ne pli ol kelkajn minutojn antau ol ili vidis lin aperi sur la rando de la supro plej proksima al ili.

"Venu supren!" li vokis.

Do Trot kaj Kap'tano Vilcjo komencis supreniri la deklivon kaj ili ne bezonis multan tempon por atingi la lokon kie atendas ilin la Orko.

Ilia unua ekvido de la montosupro tre multe placis al ili. Gi estis ebena spaco pli granda ol ili supozis kaj sur gi kreskis herbaro brile verda. En la preciza centro staris domo tre zorge konstruita el stonoj. Aneniu persono estis videbla, sed fumo venis el la kamentubo, do unuanime ciuj tri komencis marsi cele la domon.

"Mi demandas al mi," diris Trot, "en kiu lando ni estas, kaj cu tre distance de mia hejmo en Kalifornio."

"Ne povas diri, partnero," respondis Kap'tano Vilcjo, "sed mi ege certas ke ni longe veturis post nia alveno al tiu kirlakvo."

"Jes," si akordis, gemante, "nepre kilometrojn da kilometroj!"

"Distanco nenion signifas," diris la Orko. "Mi jam transflugis preskau la tutan mondon, penante trovi mian hejmon, kaj estas mirige kiom da landetoj ekzistas, kasitaj en la fendoj kaj anguloj de ci tiu granda Terglobo. Kiam oni veturas oni povas trovi iun novan landon ciumomente, kaj multaj el ili ankorau neniam aperis sur la mapoj."

"Eble jen unu el ili," sugestis Trot.

Ili atingis la domon post vigliga marso kaj Kap'tano

Vilcjo pugnofrapis la pordon. Gin tuj malfermis malglataspekta viro kiu "estis tute kovrita de buloj" lau posta deklaro de Trot. Estis buloj sur lia kapo, buloj sur lia korpo kaj buloj sur liaj brakoj kaj kruroj kaj manoj. Ec sur la ekstremoj de liaj fingroj estis buloj. Kiel vestajon li surhavis malnovan grizan kompleton fantaziaspektan, kiu tre malbone sidis sur li pro la buloj kiujn gi kovris sed ne kasis.

Sed la okuloj de la Bululo estis afablaj kaj scintilaj lau sia mieno kaj tuj kiam li vidis siajn vizitantojn li profunde klinis sin kaj diris per iom bula voco:

"Felican tagon! Envenu kaj fermu la pordon, car farigas fride post la sunsubiro. La vintro nun trafis nin."

"Ho, sed tute ne estas fride ekster la domo," diris Trot, "do ankorau ne povas esti vintro."

"Vi aliopinios pri tio post nelonge," deklaris la Bululo. "Miaj buloj ciam informas min pri la stato de la vetero, kaj ili donas al mi guste nun senton de negstormo venanta. Sed sentu vin kiel cehejme, fremduloj. La mango estas preskau preta kaj estas suficaj mangajoj por ciuj."

Interne de la domo estis nur unu granda cambro, simple sed komforte meblita. Gi havis benkojn, tablon, kaj kamenon, ciuj el stono. En la kameno poto bobeladis kaj vaporadis, kaj Trot opiniis ke gi place odoras. La vizitantoj sidigis sur la benkojn — escepte de la Orko, kiu kauris apud la kameno — kaj la Bululo komencis kirladi la kaldronon vigle.

"Cu mi povas demandi en kiu lando ni trovigas, sinjorof" demandis Kap'tano Vilcjo.

"Jadi — fruktokukon kaj pomsaucon! — cu vi ne scias kie vi estasf" demandis la Bululo, kaj li cesis kirladi kaj rigardis la parolinton surprizite.

"Ne," agnoskis Kap'tano Vilcjo. "Ni jus alvenis."

"Perdis la vojonf" demandis la Bululo.

"Ne precize," diris Kap'tano Vilcjo. "Ni ne havis vojon do ne perdis gin."

"Ha!" diris la Bululo, kapjesante per sia bula kapo.

"Ci tiu," li anoncis per solena impona voco, "estas la fama Lando Mo."

"Ho!" kriis la velisto kaj la knabino, unuspire. Sed, car ili neniam antaue audis pri la Lando Mo, ili neniom pli sciis ol antaue.

"Mi kredis ke tio mirigos vin," komentis la Bululo, tre placite, dum li rekomencis kirli. La Orko rigardis lin dum kelka tempo silente kaj poste demandis:

"Kiu do estas vfl."

"Mif" respondis la Bululo. " Cu vi ne audis pri mif Zingibropano kaj citronsuko! Mi estas konata, cie, kiel la Mont-Orelo."

Ili ciuj akceptis tiun informon silente, unue, car ili penis kompreni kion li volas diri. Fine Trot kuragigis demandi:

"Bonvolu, kio estas Mont-Orelo?"

Responde la viro turnis sin kaj frontis sin, gestante per la kulero per kiu li kirladis la kaldronon, dum li deklamis la cisekvajn versojn per cantvoco:

"Jen la monto, iom surda, l gi mankas kanto turda, Mi tial devas de 1 Natur' auskulti ciujn sonojn, Ili ne 1 monteton genu — Gi ne tusi, terni penu — Ci monstra bulo timigite eksuferas tremojn.

"uskultas sonorilojn vi

Kaj onin kanti audas mi; Sed la monto ne konscias pri eventoj, tial do

Kiam audas mi la stormon udas pluv- au neg-enormon, Informas mi la monton, tiel scias Mont' de Mo.

"Do mi helpas ciujn homojn

Enlogantajn siajn domojn, Trankviligas mi la monton kaj la homoj pacon havas, Per auskulto kaj avertoj

Helpas ciujn miaj lertoj, Mi gojas ke mi vivas, car mi tiun gloron havas."

Fininte tiujn versojn la Bululo denove sin turnis por kirladi. La Orko ridis mallaute kaj Kap'tano Vilcjo fajfis al si kaj Trot decidis ke la Mont-Orelo sendube estas iom freneza. Sed la Bululo sajne estis kontenta kredante ke li plene klarigis sin kaj baldau li metis kvar stonajn telerojn sur la tablon kaj post tio li levis la kaldronon de la fajro kaj versis iom da gia enhavo sur ciun el la pladoj. Kap'tano Vilcjo kaj Trot tuj proksimigis al la tablo, car ili malsatis, sed kiam si ekzamenis sian teleron la knabineto kriis:

"Nu, gi estas melasa kandajo!"

"Certe," respondis la Bululo, ridetante place. "Mangu gin rapide, dum gi varmegas, car gi fridigas tre rapide dum ci vintra vetero."

• Предыдущая
• 10/31
• Следующая