La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 11

• Предыдущая
• 11/31
• Следующая

Dirinte tion li prenis stonan kuleron kaj komencis meti la varmegan melasajon en sia buson, dum la aliaj mirante rigardis lin.

"Cu gi ne bruligas vinf" demandis la knabino.

"Tute ne," diris li. "Kial vi ne mangasf Cu vi ne malsatasf"

"Jes," si respondis, "mi malsatas. Sed ni kutime mangas kandajon kiam gi farigis frida kaj malmola.

Ni ciam distiras melasan kandajon antau ol mangi gin”.

"Ha, ha, ha!" ridis la Mont-Orelo. "Kiel absurde! El kie vi venis, dof"

"Kalifornio," si diris.

"Kalifornio! Pu! Ne ekzistas tia loko. Ami audis pri ciu loko en la Lando Mo, sed neniam antau nun mi audis pri Kalifornio."

"Gi ne estas en la Lando Mo," si klarigis.

“Do gi ne valoras diskuton,” deklaris la Bululo, prenante denove iom el la vaporanta kaldrono, car li mangadis tutdum li parolis.

"Rilate al mi," gemis Kap'tano Vilcjo, "mi deziras normalan plenan mangon, kiel distrajon. En la lasta loko estis nur fruktoj por mangi, kaj ci tie estas pli malbone, car estas nur kandajo."

"Melasa kandajo tamen ne estas malbona," diris Trot. "Mia jam estas preskau sufice frida por tirado. Atendu iomete, Kap'tano, kaj vi povos mangi gin."

Post iom da tempo si povis kolekti la kandajon de la stona telero kaj komenci prilabori gin per siaj manoj. La Mont-Orelo multe miris pri tio kaj atente rigardis sin. La kandajo estis vere bona kaj bele tirebla, tiel ke Trot baldau estis preta distranci gin tiel ke gi estis mangopreta.

Kap'tano Vilcjo degnis mangi unu-du pecojn kaj la Orko mangis plurajn, sed la Bululo rifuzis provi gin. Trot mem plenmangis la teleron da kandajo kaj post tio petis trinkon da akvo. «kvof» diris la Mont-Orelo, senkomprene. "Kio estas tiof" "lo trinkebla. Cu oni ne havas akvon en Mof" "Mi neniam audis pri gi," diris li. "Sed mi povas doni al vi iom da fresa limonado. Mi kaptis gin per poto kiam lastafoje pluvis, ja estis nur antauhierau."

"Ho, cu pluvas limonadon ci tief" si demandis. "Ciam; kaj gi estas tre fresiga kaj bonsaniga." Dirinte tion li portis el sranko stonan poton kaj cerpilon, kaj la knabino trovis gin vere tre placa limonado. Ankau al Kap'tano Vilcjo gi placis; sed la Orko rifuzis tusi gin.

"Se ne estas akvo en ci lando, mi ne povos longe resti ci tie," la ulo deklaris. "kvo signifas vivon por homoj, bestoj, kaj birdoj."

"Sendube estas akvo en limonado," diris Trot.

"Jes," respondis Orko, "mi supozas ke jes; sed ankau estas aliaj ajoj en gi, kaj ili senvalorigas la bonan akvon."

La aventuroj de la tago lacigis niajn veturantojn, do la Bululo alportis kelkajn lankovrilojn kiujn ili vindis cirkau sin kaj poste ili kusigis antau la fajro, kiun ilia gastiganto vivigis per fuelo dum la tuta nokto. Trot vekigis plurfoje kaj trovis la Mont-Orelon ciam vigla kaj intense auskultanta por percepti ec la plej etan sonon. Sed la knabineto povis audi tute neniun sonon escepte de la ronkado de Kap'tano Vilcjo.

"Vekigu — Vekigu!" vokis la voco de la Bululo. "Cu mi ne diris al vi ke venas la vintrof Per mia maldekstra orelo mi povis audi gin veni, kaj la pruvo estas ke nun forte negas ekstere."

"Cuf" diris Trot, frotante siajn okulojn kaj rampante el sia lankovrilo. "Kie mi logas, en Kalifornio, mi neniam vidis negon, escepte de tre for sur la suproj de altaj montoj."

"Nu, ci tie estas la supro de alta monto," respondis la bululo, "kaj pro tio nin trafas niaj plej fortaj negadoj guste ci tie."

La knabineto iris al la fenestro kaj elrigardis. La aeron plenigis falantaj blankaj flokoj, tiel grandaj kaj tiel kuriozformaj ke si perpleksis.

"Cu vi certas ke tio estas negof" si demandis.

"Nepre. Ami devas preni mian negsovelilon kaj eliri por soveli vojeton. Cu vi deziras veni kun mif"

"Jes," si diris, kaj sekvis la Bululon kiam li malfermis la pordon. Subite si kriis: "Nu, tute ne estas fride!"

"Kompreneble ne," respondis la viro. "Estis fride hierau nokte, antau la negfalo; sed nego, kiam gi falas, estas ciam firma kaj varma."

Trot prenis manplenon da gi.

"Sed, gi estas pufmaizo!" si kriis.

"Kompreneble; ciu nego estas pufmaizo. Kion vi anticipisf»

"Pufmaizo ne estas nego en mia lando."

"Nu, gi estas la sola nego kiun ni havas en la Lando Mo, do vi devos kontentigi per gi," diris li, iom senpacience. "Mi ne respondecas pri la absurdajoj kiuj okazas en via lando, kaj kiam vi estas en Mo vi devas agi kiel la Moanoj. Amangu iom da nia nego kaj vi trovos gin bona. La sola malboneco de nia nego estas ke kelkfoje ni ricevas tro da gi."

Dirinte tion la Bululo eklaboris sovelante vojeton kaj li tiom rapidis kaj malpigris ke li amasigis la pufmaizon ambauflanke de la vojo kiu kondukis al la montosupro de la suba ebenajo. Dum li laboris, Trot mangis pufmaizon kaj trovis gin firma kaj iom varma, ankau bele salumita kaj buterumita. Baldau Kap'tano Vilcjo venis el la domo kaj marsis al si.

"Kio estas tiof" li demandis.

"Mo-nego," diris si. "Sed gi ne estas vera nego, kvankam gi falas el la cielo. Gi estas pufmaizo."

Kap'tano Vilcjo gustumis gin; post tio li sidigis sur la vojeton kaj komencis mangi. La Orko venis kaj bekadis laueble rapide. Ili ciuj amis pufmaizon kaj ili ciuj malsatis cimatene.

Intertempe la flokoj de "Mo-nego" tiel rapide falis ke la kvanto da ili preskau senlumigis la aeron. La Bululo nun soveladis tre for lau la montoflanko, dum la vojeto malantau li rapide replenigis per fresfalinta pufmaizo. Subite Trot audis lin voki:

"Jadi jadi! — fruktera torto kaj pankukoj! — jen iu kovrita de la nego."

Si kuris al li tuj kaj la aliaj sekvis, vadante tra la maizo kaj dispremante gin sub siaj piedoj. La Mo-nego estis tre profunda kie la Bululo soveladis kaj el inter granda amaso da gi li malkovris paron da piedoj.

"Jadi! lu perdigis en la stormo," diris Kap'tano Vilcjo. "Mi esperas ke li plu vivas. Ani eltiru lin por trovi."

Li prenis unu piedon kaj la Bululo prenis la alian. Ili ambau tiris kaj el sub la amaso da pufmaizo venis knabeto. Li estis vestita per bruna velura jako kaj gisgenua pantalono, kun brunaj strumpoj, buk-suoj kaj blua cemiz-vesto kiu havis krispojn sur sia antauajo. Kiam oni eliris lin el la amaso la knabo macadis busplenon da pufmaizo kaj ambau liaj manoj estis plenaj de gi. Do unue li ne povis paroli al siaj savintoj sed kusis tute kviete kaj okulumis ilin trankvile gis li glutis sian busplenon. Apost tio li diris:

"Trovu mian capon," kaj pusis pli da pufmaizo en sian buson.

Dum la Bululo komencis soveladi en la maizamaso por trovi la capon de la knabo, Trot ridadis goje kaj Kap'tano Vilcjo havis largan rideton sur sia vizago. La Orko rigardis de unu al la alia kaj demandis:

"Kiu estas tiu fremdulof"

"Nu, Buton-Brilo, kompreneble," respondis Trot. "Kiam ajn oni trovas perditan knabon, nepre temas pri Buton-Brilo. Sed kiel li perdigis en ci tiu lando for de cie, tion mi tute ne komprenas."

"Kie li apartenasf" demandis la Orko.

"Lia hejmo iam estis en Filadelfio, mi kredas; sed mi estas tute certa ke Buton-Brilo apartenas nenie nun.

"Prave," diris la knabo, kapjesante dum li glutis duan busplenon.

"Ciu apartenas ie," komentis la Orko.

"Mi ne," insistis Buton-Brilo. "Mi duone cirkauiris la mondon post lasi Filadelfion, kaj mi perdis mian Magian Ombrelon, kiu ciam portis min kien ajn. Tutklare se mi ne povas reiri mi ne havas hejmon. Sed ne multe gravas al mi. Ci tiu estas tre bona lando, Trot. Ami multe guis ci tie."

Jam la Mont-Orelo trovis la capon de la knabo kaj nun auskultis la konversacion tre interesate.

"Sajnas ke vi konas ci tiun povran negkovritan perditon," li diris.

"Jes ja," respondis Trot. "Foje ni kunveturis al Ciellnsulo, kaj ni estis bonaj amikoj."

"Nu, do, gojigas min ke mi savis lian vivon," diris la Bululo.

• Предыдущая
• 11/31
• Следующая