La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 12

• Предыдущая
• 12/31
• Следующая

"Grandan dankon, S-ro nsoj," diris Buton-Brilo, sidigante kaj gapante lin, "sed mi kredas ke vi nenion savis, escepte de iom da pufmaizo kiun mi eble mangus se vi ne genus min. Estis bele varme en tiu pufmaizamaso, kaj multo mangebla. Kial vi elfosis minf Kaj kio tiel buligas vin sur la tuta korpof"

"Rilate al la buloj," respondis la viro, rigardante sin tre fiere, "Mi havas ilin denaske, kaj mi suspektas ke ilin donacis la feoj. Ili donas al mi malglatan, grandan aspekton, kia la monto kiun mi servas."

"Okej," diris Buton-Brilo, kaj li denove komencis mangi pufmaizon.

Jam cesis negi, kaj grandaj amasoj da birdoj grupigis cirkau la montoflanko, mangante la pufmaizon tre fervore kaj apenau rimarkante la homojn. Estis birdoj ciadimensiaj kaj ciakoloraj, plejparte ili havis belegajn plumojn.

"Nur rigardu ilin!" kriis la Orko malestime. "Cu ne acaspektaj bestoj, tiel kovritaj per plumoj!"

"Mi opinias ilin belaj," diris Trot, kaj tio tiom indignigis la Orkon ke li reiris en la domon por pauti.

Buton-Brilo etendis manon kaj kaptis grandan birdon per kruro. Tuj gi levigis en la aeron kaj estis tiom forta ke gi preskau kunportis la knabeton. Li tuj delasis la kruron kaj la birdo remalsupren flugis kaj komencis mangi la pufmaizon, tute ne timigite.

Tio inspiris Kap'tanon Vilcjon. Li palpis en sia poso kaj eltiris plurajn pecojn de fortika snuro. Amovante sin tre senbrue, por ni alarmi la birdojn, li kasiris al pluraj el la plej grandaj kaj ligis snurojn cirkau iliajn krurojn, tiel kaptante ilin. La birdoj tiom fervore mangadis ke ili ne rimarkis la okazon, kaj kiam cirkau dudek estis tiel kaptitaj Kap'tano Vilcjo kunligis la ekstremojn de ciuj snuroj al granda stono tiel ke ili ne povis eskapi.

La Bululo rigardis la agadon de la velisto tre scivole.

"La birdoj trankvilos gis plenmangi la negon," li diris, "sed tiam ili volos forflugi al siaj hejmoj. Diru al mi, sinjoro, kion faros la povruloj kiam ili trovos sin nekapablaj flugif"

"Eble iomete cagrenos ilin," respondis Kap'tano Vilcjo, "sed ili ne suferos damagon se ili restos trankvilaj kaj bone kondutos."

Niaj amikoj jam plensatigis sin per la bongustega pufmaizo kaj nun ili marsis denove cele la domon. Buton-Brilo marsis apud Trot kaj tenis sian manon per sia, car ili estis malnovaj amikoj kaj li tre multe amis la knabineton. La knabo estis malpli aga ol Trot, kaj kvankam si estis malgranda li estis ankorau duonkapon pli malalta. Aplej rimarkinde pri Buton-Brilo estis ke li ciam estis trankvila kaj kvieta, negrave kio okazis, kaj sajne nenio mirigis lin. Trot amis lin car li ne estis malgentila kaj neniam provis mistrakti sin. Kap'tano Vilcjo amis lin car li trovis la knabon ciam gaja kaj kuraga kaj preta plenumi ciun peton. tinginte la domon Trot nazumis la aeron la demandis: "Cu mi ne flaras parfumon?"

"Tion vi flaras," diris la Bululo. "Vi flaras violetojn, kaj tio pruvas ke venteto fontas el la sudo. Ciuj niaj ventoj kaj ventetoj estas parfumitaj kaj pro tio nin plezurigas kiam ili blovas nidirekten. La suda venteto ciam odoras violete; la norda vento odoras sovagroze; la orienta vento parfumigas per konvaloj; kaj la okcidenta vento per lilakfloroj. Do ni ne bezonas veter-indikilon por diri al ni el kie blovas la vento. Ani bezonas nur flari la parfumon kaj tio tuj informas nin."

Interne de la domo ili trovis la Orkon, kaj Buton-Brilon rigardis la strangan birdsimilan ulon multe interesate. Ekzameninte gin atente dum kelka tempo li demandis:

"Kiudirekten kirliras via vostof" "mbaudirekten," diris la Orko.

Buton-Brilo etendis manon kaj provis cirkauirigi gin.

"Ne faru tion!" kriis la Orko.

"Kial nef" demandis la knabo.

"Car gi estas mia vosto, kaj nur mi rajtas kirlirigi gin," klarigis la Orko.

"Ni eliru kaj flugu ien," proponis Buton-Brilo. "Mi volas vidi la voston funkcii."

"Ne nun," diris la Orko. "l mi placas via interesigo pri mi, car mi plene meritas tion; sed mi flugas nur kiam mi iras ien, kaj se mi komencus mi eble ne cesus."

"Tio memorigas min," komentis Kap'tano Vilcjo, "demandi al vi, amiko Orko, kiel ni foriros el ci tie?"

"Foriros!" kriis la Bululo. "Kial ne resti ci tief Vi ne trovos pli placan lokon ol Mo."

"Cu iam vi estis aliloke, sinjorof"

"Ne; efektive ne," agnoskis la Mont-Orelo.

"Do permesu min diri ke vi ne kapablas taksi," deklaris Kap'tano Vilcjo. "Sed vi ne respondis mian demandon, amiko Orko. Kiel ni foriros de ci tiu montof»

La Orko pensadis dum kelka tempo antau ol respondi.

"Mi povus porti unu el vi — la knabon au la knabinon — sur mia dorso," diris li, "sed tri granduloj estas pli ol mi kapablas porti, kvankam mi portis du el vi nelongan distancon. Vi devus ne esti jam mangintaj tiujn purpurajn berojn."

"Eble ni ja eraris," Kap'tano Vilcjo agnoskis.

"u ni povus esti kunportintaj kelkajn el tiuj lavendaj beroj, anstatau tiom da purpuraj," sugestis Trot bedaurotone.

Kap'tano Vilcjo ne respondis al tiu komento, kaj tio indikis ke li ne plene akordis kun la knabineto; sed li komencis profunde pensadi, kun la frunto sulkita, kaj fine li diris:

"Se tiuj purpuraj beroj pligrandigus cion ajn, negrave cu gi jes au ne mangis la lavendajn, mi povus trovi metodon solvi niajn problemojn."

Ili ne komprenis lian parolon kaj rigardis la maljunan veliston kvazau atendante ke li klarigu sian celon. Sed guste tiam Horo da akraj krioj audigis el ekstere.

"Ho! Liberigu min — liberigu min!" la vocoj sajnis diri. "Kial insulti nin tielf Mont-Orelo, venu helpi nin!"

Trot kuris al la fenestro kaj trarigardis.

"Jen la birdoj kiujn vi kaptis, Kap'tano," si diris. "Mi ne sciis ke ili povas paroli."

"Ho jes; ciuj birdoj en Mo edukigis por povi paroli," diris la Bululo. Li rigardis Kap'tanon Vilcjon malkviete kaj pludiris: "Cu vi ne lasos la povrulojn forflugif"

"Eble," respondis la velisto, kaj li elmarsis al la loko kie la birdoj flirtadas kaj plendas car pro la snuroj ili ne povas forflugi.

"uskultu min!" li kriis, kaj tuj ili eksilentis. "Ni, tri homoj kiuj estas fremduloj en via lando, volas iri al alia lando, kaj ni volas ke tri el vi, birdoj, portu nin tien. Ani scias ke ni faras tre grandan peton, sed ni ne povas trovi alian rimedon — krom marsadi, kaj mi ne multe kapablas tion car mi havas lignan kruron. Ankau, Trot kaj Buton-Brilo estas tro malgrandaj por entrepreni longan kaj lacigan marsadon. Anun, diru al mi: kiuj tri el vi birdoj konsentos porti ninf"

La birdoj rigardis unu la alian kvazau multe surprizite. Kaj unu el ili respondis:

"Nepre vi frenezas, oldulo. Aneniu el estas sufice granda por porti ec unu el la plej malgrandaj personoj en via grupo."

"Mi solvos la problemon de grandeco," promesis Kap'tano Vilcjo. "Se tri el vi akceptos porti nin, mi igos vin grandaj kaj sufice fortaj por fari tion, tiel ke tute ne genos vin."

La birdoj pripensis tion serioze. Car ili logis en magia lando, ili tute ne dubis ke la fremda unukrurulo povas fari kion li promesis. Apost nelonge unu el ili demandis:

"Se vi grandigos nin, cu ni restos por ciam grandajf"

"Mi kredas ke jes," respondis Kap'tano Vilcjo.

Ili babiladis dum kelka tempo inter si kaj poste la birdo kiu la unua parolis diris: "Nu, mi akceptas."

"Anaku mi," diris alia; kaj post pauzo tria diris: "Kaj ankau mi."

Eble pli akceptus, car sajnis ke ial ili ciuj sopiregis esti pli grandaj ol nun; sed tri suficis por la celo de Kap'tano Vilcjo, do li tuj liberigis ciujn aliajn, kiuj tuj forflugis.

La restinta trio estis kuzoj, kaj ciuj havis la samajn brilajn plumarojn kaj estis proksimume tiel grandaj kiel agloj. Kiam Trot demandis al ili si trovis ke ili estas tre junaj, car ili foriris de la nestoj antau nur kelkaj semajnoj. Ili estis fortaj junaj birdoj, kun klaraj kuragaj okuloj, kaj la knabineto deklaris ke ili estas la plej belaj plumuloj kiujn iam si vidis.

• Предыдущая
• 12/31
• Следующая