Sanety - Шекспир Уильям - Страница 6

Jak pilna ja, vychodziačy ŭ darohu,

Paabmykaŭ drabnicy ŭsie svaje,

Kab zachavać ad złosnika lichoha

I skarystać pasla da adnaje.

Ciabie ž, moj skarb najdaražejšy samy,

Što za usie bahacci mnie milej,

Maja ty radasć i žurba taksama,

Ukrasci moža pieršy lichadziej.

Ni ŭ jakich schovach nie zamknuŭ ciabie ja,

Aproč taho, ŭ jakim ciabie niama.

Schoŭ — serca ščyraje, kudy z nadziejaj

Pryjsci i vyjsci možaš ty sama.

Ale, bajusia, byŭšy navat praŭdaj,

Taboj spakušany ciabie ukraŭ by.

U časie tym, — kab lepš jon nie pryjšoŭ! —

Kali asudziš ty maje zahany

I, spaniavierany ŭ svaju luboŭ,

Mianie pazbaviš žadnaje pašany;

Kali minieš, niby čužy, mianie,

Ledź kinuŭšy svaim pahladam svietłym,

I sled kachannia bolš nie milhanie

Ŭ tvaim abliččy zimnym, choć i vietłym, —

Niachaj mnie horna budzie adnamu

Ŭ sviadomasci, što ja ciabie nie varty.

Suproć siabie ruku ja padnimu

Za praŭdu tuju, što taboju ŭzniata.

Kali ja prava na kachannie straciŭ,

Pavinien z tym pazbycca ŭsich bahacciaŭ.

Jak ciažka padarožničać, kali

Nie daklaruje radasci mnie heta.

I kolki b tak ja ni prajechaŭ mil, —

Mianie ad ščascia addalaje meta.

Moj koń, stamiŭšysia majoj biadoj,

Idzie pavolna, ledźvie sunie nohi,

Nibyta čuje, što pierada mnoj

Niama ničoha, aprača tryvohi.

Na špory navat nie zvažaje jon,

A časam tolki uzdychnie ad hora.

Mnie bolš baluča słuchać konski stohn,

Čymsia jamu prymać udary šporaŭ.

Dalej jašče ciažej ad horkich dum:

Pakinuŭ radasć, a šukaju sum.

Prabačyŭ ja markotnaha kania.

Kaniu pavolnasć daravaŭ jaho.

Bo sapraŭdy navošta mnie hannia,

Kali ad druha jedu ja svajho?

Ale jaki pačuje jon dakor,

Kali viartacca budzie tak u dvor?!

Choć zasiadłanym byŭ by sam vichor,

I toj paznaŭ by smak stalovych špor!

Najlepšy koń žadanniu nie raŭnia.

Jano z lubovi vytkana samoj.

Lacić žadannie z lohkasciu ahnia

I skaža klačy pamaŭzlivaj toj:

— Nie možaš ty, kab i chacieŭ, chutčej,

A ja — na kryłli palatu dalej!

Jak bahatyr z klučom svaim cudoŭnym,

Ja choć kali mahu dastać svoj skarb.

Ale ŭ kachanni skvapnasć ryzykoŭna,

Bo asałodu prytupić mahła b.

Nie kožny dzień u nas byvaje sviata,

Tamu jano i doraha dla nas.

Miž samacvietaŭ na sviatočnych šatach

Najpryhažej nam zichacić ałmaz.

Niachaj i čas ciabie ŭ svajoj skarbnicy,

Jak samacviet, pilnuje ad vačej.

Na našym sviacie budzie pramianicca

Tvaja krasa milej i jaskraviej.

Jakuju słodyč pryniasie spatkannie

Za chvalavanniem pałkaha čakannia!

Skažy, jakoj stychii ty stvarennie?

Adzin ža cień u kožnaha z ludziej,

A za taboju adlustroŭkaŭ-cieniaŭ,

Dzivosnych vobrazaŭ miljon idzie.

Adonis byŭ dla charastva uzoram.

Pierad tvaim — adbitak jon słaby.

Z krasoj Hieleny paraŭnać nie soram

Krasu tvaju u našyja hady.

Viasienni dzień i vosieni ŭsie plony

Adlustravany ŭ vobrazie tvaim:

Jak dzień žniva, ty ščodrasciami poŭny

I charastvom ubrany viesnavym.

Tvaja josć častačka va ŭsim pryhožym,

Ale z čym serca paraŭnać my možam?

Azdoblenaja praŭdaj pryhažosć

Ničoha roŭnaha nie maje ŭ sviecie.

Ŭ cudoŭnych ružach vodar dziŭny josć,

Jaki žyvie u purpurovym cviecie.

U kviet atrutnych zichaciennia šmat

I vodar da ružovaha padobny.

Jany pryvabić mohuć naš pahlad,

Kali viasnoj raskryjucca butony.

Niama z ich cvietu radasci dla nas,

Atrutaj adcvitannie ich spavita.

A kali ružam vianuć pryjdzie čas, —

Ich dušy ŭ vodar buduć pierality.

Kali ž, junactva, vianuć ty pačnieš,

Pieraliju tvaju ŭsiu praŭdu ŭ vierš!

Nijaki marmur carskich pachavanniaŭ

Nie budzie tryvalej, čym hety vierš.

Kali ŭsie plity skryšacca dazvannia,

U im budzieš žyć, jak i ciapier žyvieš.

Kali zniščalnyja pavalać vojny

Ŭsie statui, razburać kamiani, —

Žyvoje słova projdzie supakojna

U čas nastupny praz usie ahni.

Ty nie paddana ni uładzie smierci,

Ni zabycciu, što jdzie za joj usled.

Nie zdolejuć ni vykraslić, ni scierci

Tvajho imia, pakul isnuje sviet.

I tak žyvi ŭ ludskich prychilnych sercach,

Pakul na sviecie sudny dzień pačniecca.

Ustań, luboŭ maja! Ustań, luboŭ!

Ci ž ty słabiej, tupiej svaich žadanniaŭ?

Naviek nie najasisia. Zaŭtra znoŭ

Dla nas usich patrebna siłkavannie.

Ciapier ty zadavolena. Tvaje

Zapluščvajucca vočy z asałody.

A novy dzień spakoju nie daje:

Ahoń nie zhas, pałaje, jak zaŭsiody.

Kab hety mih dla nas byŭ daražej,

Niachaj razłuka stanie akijanam

I dasć choć pramianistasciu vačej

Cieraz jaho spatkacca zakachanym.

Kali razłuka jak zima na sercy,

Dyk utraja milej z viasnoj sustrecca.

Tvoj vierny rab, až pokul dzień minie,

Vartuju pilna ŭsie tvaje žadanni.

Jak da siabie pakličaš ty mianie,

Tady moj čas ščaslivy i nastanie.

Marudny čas nie praklinaju ja,

Jahonuju chadu saču uparta.

Harčej tady byvaje mnie ŭdvaja,

Kali tvajo pačuju ja: «Da zaŭtra!»

Ni słovam ja, ni dumkaju svajoj

Nie zapytajusia, ŭładarka, dzie ty.

Zajzdrošču tym, chto dzielić čas z taboj,

Jany — ščaslivyja abrancy svietu.

Luboŭ biazhłuzda i ŭ žycci tvaim

Nie moža bačyć drennaha zusim.